يک

پنج شنبه

سلام بر روز اول

روز نو، تصميم نو.

اينبار مي خوام مصمم تر شروع کنم. مي خوام تمرينهام را از دفعه هاي قبل هم جدي تر بگيرم. مي خوام نااميدي و غصه رو با اميد و ايمان و شادي عوض کنم.

به اندازه کافي تمرين دارم، آماده شروع دوباره هستم. توي يک دفتر اشتباهاتم را مي نويسم. اشتباهاتي که دائم تکرار شده به اين اميد که ديگه تکرار نشه. چيزهايي که توي دفعه هاي قبل رعايت نکردم را در اولويت قرار مي دم. نظم ترتيب ذهني و رفتاريم بايد بهتر و بيشتر باشه.

بازهم يک دوره که حواسم باشه جز ياد خدا چيزي توي سرم نباشه. جز گذشت و محبت چيزي نباشه. بايد يک خونه تکوني اساسي بکنم.

آفتهاي پيشرفتم را الان خوب مي شناسم. برنامه عالي و بي نقصي مي نويسم اما بهش پايبند نمي مونم. يه اتفاق که مي افته بلافاصله تسليمش مي شم و برنامه ام را جدي نمي گيرم. پشت کارم بايد بيشتر و بيشتر بشه. دروازه انسان ذهنشه اگر درش باز باشه و بذاره انواع و اقسام فکرهاي پريشان، ترسها، حسرتها، کاشها و چراهاي بي جواب وارد بشه همه چيز به هم ميريزه. بايد دروازه بان خوبي باشم.